«Γεννήθηκα σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό, που δεν θέλω να γράψω τ’ όνομά του, να το θυμάμαι και να το μνημονεύω, γιατί ο πατέρας που πίστεψα κι αγάπησα δεν ήταν ο δικός μου πατέρας. Είμαι μπάσταρδη. Μάλωσα με την άπιστη μάνα μου κι έφυγα ξυπόλυτη, ανήλικη και κλαίγοντας. Έζησα στην Αθήνα, τη Βιέννη και το Μαιάμι, έγινα μανεκέν, σύζυγος διπλωμάτη κι εμπόρισσα αρωμάτων, όμως, οι ανατροπές που βίωσα ήταν τόσο σκληρές κι οι θύμησες της ζωής μου τόσο πικρές, που χρόνια τώρα παλεύω να τα σβήσω όλα απ’ τη μνήμη μου και να τα πετάξω στον καιάδα της ιστορίας μου. Θέλω ν’ αδειάσω το μυαλό μου και να τα βγάλω όλα στη φόρα, μπας κι ισορροπήσω την ψυχή μου και βρω τον ίσιο δρόμο της ζωής. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]