Στη νότια άκρη του μακεδονικού κάμπου, σκαρφαλωμένες στους πρόποδες των Πιερίων, στην καρδιά της περιοχής που ήταν για τον Ηρόδοτο (Ιστ. 7,131) η `Μακεδονίς γη`, η κοιτίδα των Μακεδόνων, βρίσκονται οι Αίγες, η πρώτη πόλη της Μακεδονίας. Η επιλογή της θέσης δεν είναι καθόλου τυχαία: εδώ, ο αρχαίος οδικός άξονας που, διασχίζοντας τα Πιερία, συνέδεε τη λεκάνη της Μακεδονίας με τη νότια Ελλάδα συναντιόταν με τον δρόμο που, ξεκινώντας από τα λιμάνια της Πιερίας οδηγούσε προς τη δύση και τον βορρά, ενώ ο Αλιάκμονας, ποτάμι αδιάβατο ακόμη και σήμερα, προστάτευε την πόλη σαν φυσικό οχυρό εξασφαλίζοντας την άμεση επικοινωνία της με τη θάλασσα που τότε βρισκόταν πολύ πιο κοντά. Το αχανές νεκροταφείο με τους εκατοντάδες τύμβους, που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη ακόμη και σήμερα, δείχνει ότι ήδη από τις αρχές της τελευταίας προχριστιανικής χιλιετίας είχε αναπτυχθεί εδώ ένα εξαιρετικά σημαντικό, πλούσιο και πολυάνθρωπο κέντρο. Στα μέσα του 7ου προχριστιανικού αιώνα ο Περδίκκας, ένας γόνος του αργίτικου βασιλικού οίκου των Τημενιδών, καταφέρνει να αναρριχηθεί στον μακεδονικό θρόνο. Με τους Τημενίδες στην εξουσία, οι Μακεδόνες επεκτείνουν την κυριαρχία τους και γίνονται κύριοι της πλούσιας χώρας που θα πάρει από αυτούς το όνομά της. Οι Αίγες, η καθέδρα των βασιλέων, όντας η καρδιά ενός από τα πιο ισχυρά κράτη της περιοχής, γνωρίζουν περίοδο ακμής και πλούτου που ανιχνεύεται, κυρίως, μέσα από τα εντυπωσιακά ευρήματα της νεκρόπολης. Ακολουθώντας το αρχαιότροπο μοντέλο οργάνωσης του χώρου, που εκφράζει μια κοινωνία στηριγμένη στην αριστοκρατική δομή των γενών με σημείο αναφοράς και πόλο συνοχής τη βασιλική εξουσία, `αι Αιγεαί` αναδύονται από την αχλύ της προϊστορίας σαν μια πόλη `κατά κώμας`, ένα `ανοιχτό` πολεοδομικό μόρφωμα με μικρούς και μεγαλύτερους συνοικισμούς, διάσπαρτους γύρω από έναν κεντρικό πυρήνα, που εξελίσσεται οργανικά, χωρίς αυστηρά προκαθορισμένο σχέδιο και συγκροτείται στον χώρο με άξονα τη βασιλική παρουσία και εξουσία, τη σχέση με το θείο και την ανάγκη επιβολής και άμυνας, με άλλα λόγια, το ανάκτορο, τα ιερά και την οχυρή ακρόπολη. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]