`-Αννέτα, καλά πού φεύγω. Ανήκα σε μια κατηγορία ανθρώπων, πού ή νοοτροπία τους δε θα `χει πια θέση στη νέα τάξη πού πρόκειται να `ρθει. Ανήκα σε μια ράτσα αποστερημένη απ` τις αυταπάτες του μέλλοντος, καθώς καί του παρελθόντος. Όλα τα κατάλαβα, καί δεν πίστεψα σε τίποτα. Το ότι κατάλαβα τον κόσμο περισσότερο απ` ό,τι έπρεπε, σκότωσε μέσα μου κάθε όρεξη για δράση. Ωστόσο ή δράση είναι απαραίτητη! Βαστάτε γερά! Το υποσυνείδητο ένστικτό σας είναι πιο σίγουρο απ` το δικό μου το `υπέρ καί κατά`. Δε φτάνει όμως αυτό. Έχετε τα όριά σας. Είσαστε γυναίκα. Φτιάξατε όμως έναν άντρα. Έχετε ένα αγόρι. Σκοντάφτει πάνω στα όριά σας, καθώς σκόνταφτε, όταν γεννιόταν, πάνω στα τοιχώματα της κοιλιάς σας για να ξεπηδήσει από κει μέσα. Θα σας ματώσει ακόμη πολλές φορές. Τραγουδείστε, σαν την Ιωάννα ντ` Αλμπρέ, στον ύμνο της δικής του απολύτρωσης. Τραγουδείστε το ρήγμα απ` όπου θα βγει από μέσα σας! Πέστε του, από μέρους μου, να μην αρκεστεί να τα καταλάβει όλα, σαν καί μένα, ή να τ` αγαπήσει όλα, σαν κι εσάς... Να προτιμήσει!... Είν` όμορφο πράμα να `ναι κανείς δίκαιος. Μα ή πραγματική δικαιοσύνη δεν κάθεται μπρος στη ζυγαριά της, κοιτάζοντας τους δίσκους να μπαλαντζάρουν. Κρίνει κι εχτελεί την απόφαση. Ας καταλήξει κάπου!... Φτάνουν πια τα όνειρα! Ας ξυπνήσει!... Ας αποχαιρετήσει το Όραμα!...`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]