Και επειδή εξακολουθώ να εννοώ κάθε Τέχνη ως καταλυτική επικοινωνία, που δρα σε κάθε επικοινωνιακό σύστημα, είτε πρόκειται για γλώσσα με λέξεις, με ήχους, με κίνηση ή με μορφές σε διάφορα υλικά, διερωτώμαι συχνά: Μήπως αυτό το «ήθος» υπεισέρχεται και στις διεργασίες και στις δομές της Τέχνης; Όταν από τις «οπτικές απάτες» εύκολα περνάμε στις «ηθικολογικές απάτες», θολώνοντας έτσι περισσότερο την επικοινωνία, καθώς η ασυνέπεια και η αυθαιρεσία στην τέχνη σερβίρονται σαν «ελευθερία έκφρασης». Κρίσιμα ερωτήματα που εμφανίζονται κάθε φορά που προσπαθώ να δουλέψω για κάποιο γλυπτό έργο ή να γράψω κάποιο κείμενο σαν αυτό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]