Η Λεώνη ζει χαρούμενες μέρες με τους φίλους της στο σχολείο. Οι μέρες περνούν με τις αταξίες και τις ζαβολιές τους και επάνω στην εφηβεία τη βρίσκει το μεγάλο κακό. Τι να είναι, άραγε, αυτή η αρρώστια, που λέγεται «κατά πλάκας σκλήρυνση». Η απελπισία παραμερίζεται μπροστά στο μοναδικό δώρο, τη ζωή. Η Λεώνη, και μονάχα με το μυαλό και τα χέρια ζωντανά, θα ζει, θα δημιουργεί, για να έχει τη χαρά που χρειάζεται, τους φίλους που αγαπά, ακόμη και τον έρωτα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
