Η Λογοτεχνία είναι το ύψιστο σημείο της έκφρασης του συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου, με αποτέλεσμα την πληρότητα και την τελειότητα της μορφής του κειμένου. Ωστόσο, τη σπονδυλική στήλη της αποτελεί ο μύθος ή κάποιο κεντρικό γεγονός και τα παρακλάδια της, που σαν συνισταμένη τα αντιπροσωπεύουν η έχθρα, τα μίση, η διαμάχη, η αναμέτρηση, γιατί όχι και ο πόλεμος, αλλά και η όποια έλξη, με αποκορύφωση στη σύγχρονη εποχή την ερωτική. Χωρίς όλα αυτά, όσο ελκυστική ή εντυπωσιακή και αν είναι η αφήγηση, η παρουσίαση, η πλοκή, μοιάζει με άγευστο φαγητό πλαισιωμένο από ένα φανταχτερό διάκοσμο, χωρίς το περιεχόμενο, χωρίς την ουσία. Κάπως έτσι είναι τα σύγχρονα λογοτεχνήματα, με την ερωτική πράξη, με την έμπρακτη αποδοκιμασία ή έστω επιδοκιμασία. Ενδιάμεσα σαν παραγεμίσματα αναδεικνύονται τα προσωπικά πάθη, τα συναισθήματα, που εξελίσσονται σε ηθικές εκτροπές με περιτύλιγμα. Η Λογοτεχνία όμως δεν είναι αυτό. Είναι ο ήχος, είναι η αρμονία, είναι η μελωδία αλλά δεν είναι η καμπάνα, είναι ο χυμός, αλλά δεν είναι ο καρπός. Αυτόν τον προσφέρει η γνώση πάνω στην οποία θα πατήσει ο αναγνώστης, που προσδοκά την επικοινωνία με το είναι των λογοτεχνικών εννοιών, κατ` επέκταση και με την ιδιοσυγκρασία ή τον ψυχισμό των δημιουργών. Η συγκίνηση, το ταλέντο, το δράμα, η αισθητική και τόσες άλλες λέξεις που φιλοξενούνται και αναπτύσσονται σε αυτό το Λεξικό Λογοτεχνικών Όρων, δεν αφορά μόνο τους μαθητές. Είναι, και γι` αυτούς, αλλά είναι πολύ περισσότερο για εκείνους που προ πολλού έχουν αποχαιρετήσει τα θρανία και δεν έπαυσαν όμως να έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα στο χώρο της Καλλιτεχνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]