Στο ελληνικό παραμύθι, ξέχωρα από την ψυχαγωγία, υπάρχει και το διδακτικό στοιχείο, μέσα από τη σάτιρα. Ο παπάς, ο κουμπάρος, ο τεμπέλης είναι πρόσωπα που συναντάμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Επίσης «υπάρχει μια περισσή κι εύκολη βωμολοχία. . . Είναι κάτι που βγαίνει από μια φυσική ειλικρίνεια, μια ανάγκη για άμεσο χαρακτηρισμό των πραγμάτων, μια αγάπη στο ωμό και το παραστατικό. Τα παιδιά κι οι μεγάλοι γελάνε με την καρδιά τους, την ώρα που ακούνε απότομα να ξεπετιούνται μέσα από τα κείμενα οι άπρεπες λέξεις, που άλλωστε επιτρέπει η χωριάτικη κοινωνία περισσότερο από την αστική».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
