Η λαδομπογιά, μολονότι συνήθως θεωρείται ως το παραδοσιακό ζωγραφικό μέσο, είναι στην πραγματικότητα μεταγενέστερη της νερομπογιάς - ή τουλάχιστον από μια μορφή νερομπογιάς. Οι βαφές τέμπερας, οι οποίες προηγήθηκαν του λαδιού και οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για πίνακες ελαιογραφίας και για τοιχογραφίες με την τεχνική της νωπογραφίας (τόσο σε τοίχους, όσο και σε οροφές) παρασκευάζονταν από φυσική χρωστική σκόνη, ως αιώρημα σε νερό, που αναμειγνυόταν με κάποια μορφή κόλλας, συνήθως κρόκο αβγού ή καζεΐνη, που γίνεται από το τυρόπηγμα του γάλακτος. Η ιδέα της συγκόλλησης της χρωστικής ουσίας με λάδι αποδίδεται κατά κύριο λόγο στο Φλαμανδό ζωγράφο των αρχών του 15ου αιώνα, Jan Van Eyck· πιθανό όμως είναι και άλλοι καλλιτέχνες να είχαν πειραματιστεί με παρόμοιες ιδέες. Αλλά όποια και να είναι η προέλευσή του, το μέσο αυτό έγινε δημοφιλές πολύ γρήγορα. Η τέμπερα ήταν δύσκολη ως προς τη χρήση της και έτσι γρήγορα έγιναν φανερές οι δυνατότητες που παρείχε η χρωστική με συνδετικό μέσο το λάδι. Στην πρώτη περίοδο της ελαιογραφίας, η μπογιά χρησιμοποιόταν κατά κανόνα σε λεπτή στρώση, όπως δηλαδή και η τέμπερα, τα χρώματα όμως ήταν πλουσιότερα και επιτυγχάνονταν με μια τεχνική επιστρώσεων, γνωστή ως βερνίκωμα. Η επιφάνεια ήταν λεία, χωρίς ορατά σημάδια από πινελιές. Αργότερα, ωστόσο, οι καλλιτέχνες άρχισαν να χρησιμοποιούν τη λαδομπογιά εκτιμώντας περισσότερο τις έμφυτες ιδιότητές της, ενώ τα σημάδια του πινέλου (και μερικές φορές του μαχαιριού) αποτέλεσαν σημαντικό στοιχείο της ολοκληρωμένης εικόνας. Τα έργα του Ρέμπραντ, για παράδειγμα, υποδηλώνουν αγάπη για την ίδια την μπογιά, καθώς και γι` αυτά που μπορούσε να πετύχει, ενώ στα έργα των Ιμπρεσιονιστών, ο χαρακτήρας των αποτυπώσεων του πινέλου και ο τρόπος που απλώνονταν τα χρώματα είναι αναπόσπαστα δεμένα με το θέμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]