`Σώπασε. Θυμόταν πόσο γεμάτος ελπίδες ήταν όταν ερχότανε πρίν από χρόνια εδώ στο ίδιο μέρος. Ελπίδες, που είχαν αποδειχτεί, από την πρώτη μέχρι την τελευταία, ψεύτικες. Ο πόλεμος είχε πια κηρυχτεί επίσημα. Ο Σουλτάνος είχε ξεσχίσει την απάντηση του Κωνσταντίνου στη σφαγή που είχαν κάνει οι άνδρες του στους Επιβάτες και πρόσταξε να πάρουνε και τα κεφάλια των δύο πρεσβευτών. Η Πόλη τότε είχε βουίξει από θυμό και αρχοντολόι και λαός μαζεύτηκαν κάτω από τα ανάκτορα των Βλαχερνών και φώναξαν την πίστη τους στον Αυτοκράτορα`... (Απόσπασμα από το βιβλίο)

[...] Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία γύρεψε τον άνθρωπό της. 1.100 χρόνια δεν μπορούσαν να σβηστούν με μια πράξη ταπεινή, ανθρώπινη ίσως. Γύρεψε τον ήρωα, τον αρνητή της υποταγής: το σύμβολο. Ήθελε έναν άνθρωπο, που η ζωή του δεν θα σπαταλιόταν σε χαροκόπια και γιορτάσια, αλλά σε αγώνες. Ήθελε μια καρδιά που δεν θα γνώριζε τη χαρά ούτε το φόβο, έναν άνδρα που θα ανέβαινε σκαλί-σκαλί το Γολγοθά του. Έναν αυτοκράτορα, που μαζί του θα χανόταν και η αυτοκρατορία. Και ο άνθρωπος, ο βασιλιάς, βρέθηκε. Η Ιστορία έπρεπε να κλείσει τον μεγάλο της κύκλο. Τον έκλεισε μέσα στο σάλαγο της μάχης, μέσα στα γκρεμισμένα τείχη, εκεί στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου έπεσε με το σπαθί στο χέρι, χωρίς να υποταχθεί ώς το τέλος, χωρίς ποτέ να λυγίσει ή να λιγοψυχήσεί, ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]