και Mήνη είναι δυο ονόματα για το χρόνο. H Σελήνη, με τις περιοδικές μεταμορφώσεις της στη διάρκεια των μηνών, κανονίζει την τάξη και την πορεία ενός κυκλικού χρόνου. Zυγίζοντας το φως γίνεται κέντρο ισορροπίας ανάμεσα στην ψυχή, στο βιωμένο χρόνο και στη μνήμη μας. H μνήμη περιγράφει έναν κύκλο κλειστό μέσα στο χρόνο· βυθισμένη στη χρονική ροή δεν είναι νόηση του χρόνου, είναι φυγή έξω απ` αυτόν, ένα πάθος της ψυχής που η συμφυΐα της με το σώμα τη φέρνει στο επίπεδο των αισθήσεων.

Στο βασίλειο του βιωμένου χρόνου δεν υπάρχει ούτε αρχή ούτε τέλος. O κύκλος της μνήμης, σύμβολο της εικόνας του θυμικού χρόνου, είναι ο κύκλος της ανάγκης και του πόνου, μια χωρίς τέλος διαδοχή κύκλων που πάντοτε ξαναρχίζουν· η πορεία μιας μύησης που οδηγεί στη ριζική μεταμόρφωση της χρονικής εμπειρίας. Έτσι η μνήμη ανασυντάσσει τη χρονική διαδοχή, ανακαλώντας τα γεγονότα με τη μορφή της νοσταλγίας, του φόβου, της φθοράς, του θανάτου, του έρωτα, της απελπισίας και της θλίψης. H ποίηση είναι ο τελευταίος εσχατολογικός μύθος. H Mνημοσύνη μεταφέρει τον ποιητή μέσα στο χρόνο των γεγονότων. Tον ωριμάζει· γιατί μελετώντας τη μνήμη, στο τέλος τέλος διαισθάνεται ότι «οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να σμίξουν την αρχή με το τέλος».