Το ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ, και συγκεκριμένα η Γονιδιακή Θεραπεία (στο εξής Γ.Θ.), αποκτούν την οριστική τους μορφή, όταν το γονιδίωμα προσαρμόζεται στους χειρισμούς της θεραπευτικής του αποκωδικοποίησης.
Τίθεται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα: καταστρέφεται, χάνεται και διασκορπίζεται κάτι από την γενετική μας ιδιοσυστασία όταν η Γ.Θ. ασκεί το κλινικό της έργο; Εάν η απάντηση είναι καταφατική, για ποια απώλεια πρέπει να συζητήσουμε; Εδώ ακριβώς έγκειται ο σκληρός πυρήνας του βιοηθικού στοχασμού. Αυτό που χάνεται είναι ο φυσικός συμβολισμός των γονιδίων ο οποίος δεν αντιστοιχεί πλέον σε λειτουργίες και δράσεις, αλλά σε παρεκκλίσεις και διαταραχές.
Όταν τα γονίδια υπόκεινται σε θεραπευτικές παρεμβάσεις, από την ίδια εκείνη στιγμή έχουν χάσει την εξελικτική τους ταυτότητα και έχουν μετατραπεί σε κλινικά σημαινόμενα με απρόβλεπτες παραμέτρους χειρισμού. Η Γ.Θ. λοιπόν είναι η κλινική συνείδηση της γενετικής νόσου ή η γενετική νόσος αποτελεί το άλλοθι της Γ.Θ.; Δίπλα στο γονιδίωμα κατά τον θεραπευτικό του σωφρονισμό, προβάλλει ως πρωταρχική εξωτερική παράμετρος το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης, το στοιχείο του επείγοντος χρόνου. Ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει τώρα και να τακτοποιήσουμε θεραπευτικά τη ζωή του γενετικά ασθενή· δεν υπάρχουν περιθώρια ατελεύτητων συζητήσεων και αναζητήσεων.
Αυτή η πιεστική προστακτική συνιστά και τη νομιμοποίηση της Γ.Θ. Είναι όμως αρκετή ή αντίθετα συνιστά λόγο άρσης των θεραπευτικών της επιλογών; Η απάντηση είναι δύσκολη. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά την εφαρμογή της Γ.Θ. συμβαίνει κάτι απαράδεκτο· συνδιαμορφώνονται θεραπευτικές επιλογές και γονιδιακές αλλαγές.
Αυτό που επινοήθηκε βιοτεχνολογικά συμπορεύεται με αυτό που εξελίχθηκε γενετικά. Πρόκειται για μια ασύμμετρη συμπόρευση που θα οδηγήσει σ` ένα κατακλυσμό θεραπευτικών λύσεων και βελτιωτικών παρεμβάσεων. Αυτές το μόνο που θα επιτύχουν είναι η ιατρική εκφορά του γενετικού προγράμματος να γίνει η ασυγκράτητη συνηγορία της βιοτεχνολογικής επινόησης, η οποία θα αυτοθαυμάζεται για τα επιτεύγματά της και θα θεωρεί τον αυτοπεριορισμό και την αυτοκριτική κορυφαίες στιγμές βιοτεχνολογικής οπισθοδρόμησης.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]