Ο κύριος Λαδόμπας, ξαπλωμένος ανάσκελα σ` ένα μεγάλο, αρχοντικό κρεβάτι, κοιτάζει αποχαυνωμένα την ολόλευκη καμπυλωτή κοιλιά του, που ξεπροβάλλει ανάμεσα από μια κοντή φανέλλα κι ένα μακρύ σώβρακο, να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει σαν ελαττωματική ηλεκτρική σκούπα. Η ώρα πλησιάζει τέσσερις και η ζέστη είναι αφόρητη. Το δωμάτιο, από εκείνα τα παλιά με τα πανύψηλα ταβάνια, που κάνουν τους σημερινούς ιδιοκτήτες τους λίγο μελαγχολικούς όταν σκέπτονται πόσος χώρος πήγε χαμένος, είναι κατάκλειστο, κι οι αραχνοΰφαντες, γαλάζιες κουρτίνες τραβηγμένες. Η διακόσμηση είναι μάλλον απλή, αν εξαιρέσει κανείς τα γύψινα ανάγλυφα γύρω-γύρω στο ταβάνι, έναν κρυστάλλινο μεγάλο πολυέλαιο, την επιχρύσωση των επίπλων, μερικά μικρά κομψοτεχνήματα, καθώς και τα δέρματα δύο τίγρεων δεξιά κι αριστερά από το κρεβάτι.
Μια μεγάλη μύγα πετάγεται ξαφνικά από μια γωνιά κι αρχίζει να γυρίζει μανιασμένη σα να την έχει τσιμπήσει άνθρωπος.
- Αυτές οι μύγες, αχ, αυτές οι μύγες! ψιθυρίζει τρέμοντας απ` το κακό του ο κύριος Λαδόμπας.
Δεν προφταίνει όμως να τελειώσει τη σκέψη του γιατί η μύγα τριγυρίζει τώρα απειλητικά πάνω απ` το ζαρωμένο φύλο του. Γυρίζει αμέσως κι απλώνει μηχανικά το χέρι του στο κομοδίνο, μα το μόνο πράγμα που βρίσκει εκεί είναι το γράμμα της Φωφώς.
Με τα ούλα του σφιχτά, προσεκτικά, ανασηκώνεται λίγο, και σκύβοντας σιγά-σιγά προς τα εμπρός, πλησιάζει τη μύγα και προσπαθεί να τη σκοτώσει με τα χέρια του. Η αποτυχία του τον εξαγριώνει. Αρπάζει ένα μαξιλάρι, σηκώνεται απ` το κρεβάτι κι αρχίζει το κυνηγητό.
Η μύγα, αφού κάνει μερικές γρήγορες βόλτες γύρω από το κεφάλι του, ξεφεύγει και πάει και κολλάει στο ταβάνι κοντά στον πολυέλαιο. Λαχανιασμένος όπως είναι, ρίχνει μια φορά το μαξιλάρι, όσο μπορεί ψηλότερα, μα όταν βλέπει ότι ο πολυέλαιος κινδυνεύει περισσότερο απ` τη μύγα, κατεβάζει το κεφάλι του και επιστρέφει αξιολύπητος στο κρεβάτι του. [...]