Η σημερινή στάση των ιστορικών προς τον τέταρτο αυτοκράτορα της Ιουλιο-κλαυδιανής δυναστείας τείνει να ανατρέψει την εντελώς αρνητική εικόνα που μας κληροδότησαν οι μεγάλοι συγγραφείς της αρχαιότητας, που αναφέραμε παραπάνω· το επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι όλοι τους εμπνέονταν από αντιπολιτευτικά αισθήματα και συγκλητική νοοτροπία. Όσο όμως κι αν αληθεύει ο ισχυρισμός αυτός στην περίπτωση του φανατικού δημοκράτη Τάκιτου, που απέδιδε τα πάνδεινα στη μοναρχία, ή στην περίπτωση του φιλοσόφου Σενέκα, που εύλογο είναι να είχε προσωπικές πικρίες από τον οίκον των Καισάρων για την εξορία του, ή ακόμη στην περίπτωση του διπλωμάτη Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου, είναι δύσκολο να ισχύσει το ίδιο επιχείρημα για τον ab epistulis του Αδριανού Σουητώνιο και πολύ περισσότερο για τον φιλομοναρχικό Δίωνα Κάσσιο. Η ιστορική αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου ενδιάμεσα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]