Αυτό το μυθιστόρημα, πιραντελλικό πριν από την εμφάνιση του όρου, ανακατεύει διαρκώς πραγματικότητα και φαντασία, ήρωες και συγγραφέα σε σπινθηροβόλους διαλόγους, υφασμένους από παράδοξα λογοπαίγνια, ειρωνικά σχόλια και ερωτήματα για το θέμα της ύπαρξης, που καταλήγουν, όπως ήθελε ο Ουναμούνο, να κάνουν τον αναγνώστη να αμφιβάλλει για τον ίδιο του τον εαυτό. Στον ανάλαφρο τόνο της σάτιρας, ξαναβρίσκουμε σ’ αυτό το μυθιστόρημα τον μεγάλο Ουναμούνο, φιλόσοφο και συγγραφέα του «τραγικού αισθήματος της ζωής».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
