Μια νεαρή γυναίκα διασχίζει μόνη το αρχαϊκό τοπίο των ελλήνων προγόνων και αφουγκράζεται ιστορίες παλιές. Περνάει σκοντάφτοντας μονοπάτια που, 50 χρόνια πριν, περπάτησε η γιαγιά της, μονοπάτια χαραγμένα απ` τους αντάρτες του Εμφύλιου, τα κοπάδια και τους ανέμελους στρατοκόπους. Σ` αυτή την ιστορία υπάρχει γυαλί λαμπερό, μια καρδιά που τη βαραίνει η Ιστορία. Σ` αυτή την ιστορία υπάρχει αίμα πάνω σε χώμα και σε μισόκλειστα χείλη, φράσεις κομματιαστές, μουρμουριστές, σαν μέλισσες φυλακισμένες στο κελί που οι ίδιες έχτισαν. Υπάρχουν θραύσματα αγγείων που πρέπει να ενωθούν και κόκαλα που πρέπει να ξεθάφτουν από τα λεμονοπερίβολα. Υπάρχει κι ένας εγκαταλειμμένος σύζυγος και ένα ξάδελφος που γίνεται εραστής. Υπάρχει το παρελθόν, υπάρχει και το παρόν, που συγχέονται μεταξύ τους όσο προχωράει η αφήγηση. Στο τέλος, υπάρχει μόνο μία γιαγιά και μία εγγονή και η καθεμιά διηγείται τις δικές της ιστορίες, άλλες λαμπρές, άλλες γεμάτες παραπλανητικά ψέματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]