Ίσως να έφταιγε το διπλό της όνομα... Αλεξάνδρα την έλεγαν, αλλά ο πατέρας της συνήθιζε να την φωνάζει «Μεγαλέξαντρο». Κι όταν ήρθε η ώρα να διαλέξει ανάμεσα στα δύο, προτίμησε να σταθεί αντάξια του Μεγαλέξαντρου και να εξαφανίσει -με πόση ευκολία, με πόση αφέλεια- την Αλεξάνδρα. Να την εξαφανίσει μπορεί. Να την σκοτώσει όμως; Γιατί ψηλά σε κάποιο βουνό, παραμονεύει η συνείδηση ενός λουλουδιού, η σοφία ενός γέροντα, το περιπαιχτικό χαμόγελο ενός άντρα. Και η ψυχή της, που δεν λέει να σωπάσει. Αυτή είναι η ιστορία μιας γυναίκας που τόλμησε να αναμετρηθεί με τις ψευδαισθήσεις της, που τόλμησε να αμφισβητήσει τις επιλογές της, που τόλμησε να κοιτάξει τη ζωή κατάματα: μιας γυναίκας που τόλμησε να τολμήσει...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]