Μια νύχτα στην παιδική χαρά
Ήταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες. Καθώς ο ουρανός σκοτείνιασε και φάνηκαν τα πρώτα αστέρια, βγήκε το φεγγάρι. Έτσι, όπως κάθε φορά. Ξεκίνησε να τραγουδά κι ένα τριζόνι. Τίποτε παράξενο δεν υπήρχε.
Όμως, αυτό ακριβώς ήταν που δεν άρεσε στο φεγγάρι. Άλλη μια νύχτα σαν τις άλλες. Περνούσε αργά, πάνω απ` την πόλη. Ένα-ένα τα φώτα των σπιτιών έσβηναν. Ησυχία. Τούτη τη νύχτα το φεγγάρι ένιωσε να βαριέται. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Φούσκωσε τα μαγουλά του κι έβγαλε έναν αναστεναγμό.
Εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ακριβώς πάνω από τη μικρή πλατεία με την παιδική χαρά. Άνοιξε τα μάτια του και μια τρελή ιδέα του ήρθε στο μυαλό. Τι πείραζε; Μια φορά, μονάχα μια φορά, ας μην γίνονταν όλα όπως κάθε νύχτα. Τι είναι μια φορά; Για λίγο μόνο, έτσι, να ξεσκάσει. Κοίταξε τριγύρω ανήσυχο. Μπα, δεν θα καταλάβαινε κανένας τίποτε. Εμπρός λοιπόν! Μια φορά, για λίγο. [. . .]