«Πριν από δέκα χρόνια αυτοκτόνησε η μητέρα μου. Δεν μπορούσα να γράψω γι` αυτά που είχαν συμβεί. Το βιβλίο αυτό ήταν απαγορευμένο. Σκεφτόμουν ότι αν έγραφα για τη μητέρα μου, θα πλήγωνα τον πατέρα μου. Υπήρχαν φορές που νόμιζα ότι δεν θα το άντεχε. Πίστευα πως αυτός ήταν ο λόγος που δεν έγραφα για εκείνη. Ίσως υπάρχει κάτι ακόμα. Κάτι στην ιστορία της, μια τρομακτική διαπίστωση για τον εαυτό μου. Θα γράψω αυτό το απαγορευμένο βιβλίο για μένα. Θέλω να μάθω ποια ήταν. Αυτό που την οδήγησε στην αυτοκτονία, δεν μπορέσαμε να το αποτρέψουμε. Υπήρχε μια δύναμη που μας ξεπερνούσε».
Η αφήγηση του Άρνε Σουντελίν για το πώς μια μάνα εγκαταλείπει για πάντα την οικογένειά της, είναι προσωπική, ιδιωτική αλλά συγχρόνως μας αφορά όλους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]