«Στο γλυκοχάραμα του ελληνισμού ξυπνά η Ιωνία... Ορθώνεται και αναθαρρεύει κι απλώνει την αγκαλιά της... Κι ο κόρφος της γίνεται η κοιτίδα του ελληνισμού. Καλόμοιρο το χώμα της γεννά τον πρώτο Έλληνα φιλόσοφο, τον Θαλή τον Μιλήσιο. Στην καρποφόρα γη της βλασταίνει το έπος του Ομήρου, της `Οδύσσειας` και της `Ιλιάδας`. Και συνάμα ανθίζει ο λυρικός στίχος, με τον Αλκαίο, τον Ανακρέοντα, τον Μίμνερμο. Με βήμα αστραποβόλο περιδιαβαίνουν, τους κήπους της οι επιστήμονες και η φιλοσοφία, ο Ξενοφάνης, ο Αναξιμένης, ο Αναξίμανδρος. Κι από τις ηλιοπερίχυτες φυλλωσιές ξεπροβάλλουν το πνεύμα του Πυθαγόρα και η γνώση του Αναξαγόρα. Ατίμητο κληροδότημα χαρίζει σε αρτέμονες γενιές ο Ηράκλειτος τη σοφία του. Δώρα θεόσταλτα γοργοκυλούν τα κρουσταλλένια νερά του Κάιστρου, του Έρμου, και του Κάικου. Με άφατη ηδυπάθεια αφήνεται η Ιωνία στο χάδι του Μαιάνδρου, κι αυτός την περιλούζει μεγαλόδωρα, κι ύστερα φιδογλυστρά και γίνεται ζωγραφιά σε εικόνες και σε αγάλματα, σε οικοδομήματα και σε φορεσιές... Σε τούτο το πολύκαρπο χώμα δεν υπάρχει γωνιά που να της στάθηκε η φύση φειδωλή: οι αμπελώνες, οι ελαιώνες και οι μπαμπακότοποι, τα οπωροφόρα και οι κάμποι, τα βοσκοτόπια κι οι κόλποι και τα λιμάνια, ταξιδεύουν θαρρείς στα έγκατα της γης για να σμίξουν την ευλογία τους με τον πλούτο των πολύτιμων μετάλλων και με την αφθονία των ορυκτών... Και είναι πάνω απ` όλα η Ιωνία, το λίκνο αυτού του πολύμορφου Έλληνα, του Ίωνα: που αντάμωσε το πεπρωμένο του στο σταυροδρόμι της Ανατολής και Δύσης, που το διάβα του ηλιοφώτισε όλες τις σκυθρωπές μορφές και που το γέλιο του λάμπρυνε κάθε ζοφερή πτυχή στην καρδιά και στο νου των βαρύθυμων φυλών... Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, οι πόλεις της Ιωνίας ιδρύθηκαν από ίωνες αποίκους που εκδιώχθηκαν από την κυρίως Ελλάδα κατά τις επιδρομές των Δωριέων. Οι παλιότερες ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι πριν από τα τέλη, ήδη της δεύτερης π.Χ. χιλιετηρίδας, ο ελληνισμός κατοικούσε στην Μικρά Ασία...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]