Από όλα τα μυθικά πλάσματα ο δράκος είναι ίσως το πιο συναρπαστικό. Οι δράκοι μας σαγηνεύουν με την ομορφιά και τη χάρη τους, μας συναρπάζουν με τη μαγεία τους, μας δελεάζουν με υποσχέσεις για παραμυθένιο πλούτο που προσφέρεται απλόχερα. Εξάλλου, τίποτα δεν κάνει την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα, το βλέμμα να αστράψει, όπως η ανακάλυψη της γιγάντιας πατημασιάς στο μονοπάτι ή η πανικόβλητη φωνή του χωρικού που διηγείται πως «το μεγάλο φτερωτό τέρας σήκωσε την κόρη μου ψηλά στον αέρα και εξαφανίστηκε!» Και όταν ο θαρραλέος ιππότης βγει νικητής από τη δύσκολη αναμέτρηση, νιώθουμε μαζί του ένα τσίμπημα λύπης, καθώς το περήφανο πλάσμα γκρεμίζεται από τον ουρανό θανάσιμα λαβωμένο. Γιατί ξέρουμε πως καταστρέψαμε κάτι πιο θαυμαστό από μας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]