... μάθαμε να σκεφτόμαστε έτσι, σ` αυτή τη χαμένη αλλ` ανθρώπινη και ελεύθερη γειτονιά, με αυτούς τους ζωντανούς ποικίλους φίλους. Στα πολλά και διάφορα κινητά παιχνίδια που θέλανε κρίση και ταχύτητα. Στα ψαρέματα και τα κυνήγια όπου χρειαζόταν υπομονή και μάτι. Στις αθλητικές και βιοτικές καταπονήσεις, που απαιτούσαν ανάλωση ψυχοσωματική. Στους έρωτες που σεβόντουσαν το ένστιχτο και τη γυναίκα. Στις συνεργασίες που είχαν καλοπιστία, στα πειράγματα που δεν πίκραιναν, στα λάθη που συχωριόντουσαν. Αλλά -και το κυριότερο, στις ατυχίες και δυστυχίες, που βρίσκαμε συμπάθεια, συμπαράσταση και παρηγοριά μ` αυτή την τόσο ανθεκτική, στο χρόνο και στις ανισότητες συντροφιά.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)