«Η ιστορία της Ρώμης, από πολλές απόψεις -και ίσως τις σημαντικότερες- δεν είναι παρά μια συνέχεια της ιστορίας των Ελλήνων. Σαν συνέχεια τη συνέλαβαν και αρκετοί απ’ όσους την έζησαν, αν και είναι αλήθεια πως ένα από τα πρώτα φορτία που έφεραν απ’ την κατοικημένη Ελλάδα τα ρωμαϊκά καράβια, ήταν περίπου χίλιοι διανοούμενοι, που αφού πρώτα προσπάθησαν να εμψυχώσουν την αντίσταση κατά της Ρώμης, στη συνέχεια αποφάσισαν να μεταφερθούν σ’ αυτήν, γιατί είχαν καταλάβει πως μόνο ακολουθώντας τους Ρωμαίους στρατιώτες στους δρόμους που είχαν κατασκευάσει Ρωμαίοι μηχανικοί, θα κατάφερναν να διαδώσουν τον ελληνικό πολιτισμό στον κόσμο. Σπάνια δυο πολιτισμοί αποδείχτηκαν με την επαφή τους τόσο συμπληρωματικοί, όσο ο ελληνικός και ο ρωμαϊκός. Το θεωρητικό πνεύμα των Ελλήνων είχε ανάγκη να ολοκληρωθεί με το πρακτικό πνεύμα των Ρωμαίων. Φυσικά η επέμβαση δεν έγινε χωρίς να τρέξει αίμα, που φαίνεται να είναι το αναντικατάστατο μελάνι με το οποίο γράφεται η ιστορία. Αλλά αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που ως τώρα αντιπροσωπεύει το σημείο εκκίνησης ολόκληρου του ελληνικού δυτικού πολιτισμού, ακόμα κι αν μεγάλος αριθμός δυτικών -συμπεριλαμβανομένων πολλών Ελλήνων και Ιταλών- το αγνοούν ή το έχουν ξεχάσει». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]