Η μελέτη της ιστορίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι βασική προϋπόθεση για την κατανόηση της δομής και της λειτουργίας του. Η ιστορική διάσταση μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί ένα εκπαιδευτικό σύστημα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Για να επιτευχθεί, έστω και στο ελάχιστο, αυτός ο σκοπός, ο μελετητής της ιστορίας της εκπαίδευσης πρέπει να αποφύγει την παράθεση νόμων, εγκυκλίων και διατάξεων που μπορεί μεν να αποτελεί «φωτογραφική» περιγραφή, δεν ευνοεί όμως την κατανόηση. Το περιεχόμενο των νόμων και των εγκυκλίων αποκτά δυναμική όταν αναλύεται μ’ ερμηνευτικές μεθόδους που συνυφαίνουν τις εκπαιδευτικές αλλαγές με τις αλλαγές στην οικονομία, την κοινωνία και την πολιτική. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι διαρκής και αποτελεί στόχο της πολιτικής εξουσίας, καθώς οι κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις διαπερνούν το εκπαιδευτικό σύστημα και αναπαράγονται από αυτό, με αποτέλεσμα αυτό να βρίσκεται σε μόνιμη κρίση η οποία άλλοτε αμβλύνεται κι άλλοτε οξύνεται. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]