`...Σας αφηγήθηκα την ιστορία μιας γης, εκεί όπου το χιόνι με τα τέσσερα χρώματα φύτρωνε σαν βαμβάκι, όπου οι άνθρωποι έκαναν σκι σε λόφους κίτρινης άμμου με χρυσαφένιους κόκκους, όπου οι άντρες ψάρευαν στην άμμο και οι γυναίκες μιλούσαν την ωραία γλώσσα των μελισσών, κι άλλες μιλούσαν τη γλώσσα των πουλιών.
...Και τώρα μαζεύω τη γλώσσα μέσα στο στόμα μου, τη διπλώνω και τη βάζω στο κουτί της. Δίνω τα χέρια και τα πόδια μου στο μάλλινο νήμα. Λειώνω στη φωτιά της κοχλάζουσας σιωπής. Κατοικώ τα ανεμίσια παπούτσια μου. Στους ώμους μου βγαίνουν φτερούγες!
Δραπετεύω`.
Νοτιοδυτικά της Μέκκας, κάτω από έναν πύρινο ουρανό, στην Αραβία των κσουρ, της άμμου και των λιθαριών, εκεί όπου βασιλεύουν δεσποτικοί καΐντ περιτριγυρισμένοι από υποταγμένες γυναίκες και άλογα, η Μπαλκίς φέρνει στον κόσμο ένα κορίτσι, τη Χάζερ. Η κατάρα πέφτει σαν κεραυνός και το ανεπιθύμητο κοριτσάκι θα ενσαρκώσει όλες τις αμαρτίες του κόσμου και θα `διαφθείρει` τις οικογενειακές σχέσεις. Παραισθησιακό μυθιστόρημα μιας οικογένειας που τα μέλη της, άντρες και γυναίκες, προσφεύγουν στο Κοράνι και στην αραβική ποίηση για να δικαιολογήσουν τα ανοσιουργήματά τους, το `Ιπποφορβείο γυναικών` είναι μια μεταφορά πάνω στο σχίσμα ανάμεσα στο παραδοσιακό και αγαπημένο παρελθόν και το σαρωτικό εκσυγχρονισμό, τον οποίο συμβολίζει η γυναίκα, εξιλαστήριο θύμα στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]