Σύμφωνα με τον Προύστ `οι καλύτεροι παράδεισοι είναι οι χαμένοι παράδεισοι`. Εγώ τολμώ να προσθέσω ότι ίσως υπάρχουν παράδεισοι ακόμα πιο θελκτικοί απ`τους χαμένους παράδεισους: είναι εκείνοι που δεν ζήσαμε ποτέ, οι τόποι και οι περιπέτειες που διακρίνουμε μπροστά μας, σ`ένα μέλλον που ίσως μια μέρα καταφέρουμε ν`αγγίξουμε. Ποιος ξέρει, ίσως η γοητεία των ταξιδιών να βρίσκεται σ`αυτή την παράδοξη νοσταλγία του μέλλοντος, στην ελπίδα -ή στην αυταπάτη- ότι κάνοντας ένα ταξίδι, σ`έναν άγνωστο σταθμό, θα βρούμε κάτι που θα μπορούσε ν`αλλάξει τη ζωή μας. Ίσως τελικά κάποιος παύει να είναι νέος όταν το μόνο που κάνει είναι να νοσταλγεί, να αγαπάει μονάχα τους χαμένους παράδεισους... (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι)

Μια ξεχωριστή μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο από τον αλησμόνητο ιταλό ηθοποιό. Ο Μαστρογιάνι μιλάει με αμεσότητα και νοσταλγία για τη Ρώμη, το Παρίσι και το Χόλυγουντ, το θέατρο, τις γυναίκες, τις καλές και κακές ταινίες, τη φαντασία, τη φήμη και τον έρωτα. Η αφήγησή του ζωντανεύει μυθικές μορφές του ιταλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως ο Φελίνι, ο Φερέρι, ο Βιτόριο Γκάσμαν και ο Βισκόντι.
Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (1924-1996) υπήρξε ο μεγαλύτερος μεταπολεμικός ιταλός ηθοποιός, γνωστός και αγαπητός σ`ολόκληρο τον κόσμο. Μας προσέφερε αξέχαστες ερμηνείες σε ταινίες-σταθμούς για τον παγκόσμιο κινηματογράφο (Ντόλτσε Βίτα, Οκτώμισυ, Μία ξεχωριστή μέρα, κ.λπ.).
Το ΘΥΜΑΜΑΙ, ΝΑΙ, ΘΥΜΑΜΑΙ είναι μια πιστή καταγραφή της αυτοβιογραφικής αφήγησης του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι μπροστά στην κάμερα της σκηνοθέτιδας και συντρόφου του στη ζωή, Άννας Μαρίας Τατό. Η ομώνυμη ταινία γυρίστηκε στη βόρεια Πορτογαλία το Σεπτέμβριο του 1996, στα διαλείμματα των γυρισμάτων της ταινίας του Μανουέλ ντε Ολιβέιρα Ταξίδι στην άκρη του κόσμου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]