Οι σελίδες της νεότερης ιστορίας της Πατρίδας μας και ιδίως εκείνες των εθνικών αγώνων, έχουν έντονο το άρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Σε κάθε εθνικό προσκλητήριο σύσσωμος ο κλήρος δήλωνε παρών, θέτοντας εαυτόν στην υπηρεσία του Έθνους. Πολλοί εξ αυτών άφηναν προσωρινά την λειτουργική και μυστηριακή ζωή, τον κατά των παθών πνευματικό αγώνα, και αναλάμβαναν έναν άλλον εξ ίσου ιερό αγώνα τον `υπέρ της πίστεως και πατρίδος`. Το ανδρείο τους φρόνημα καθώς και το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης που επεδείκνυαν στα αιματοβαμμένα πεδία των μαχών, δε περνούσαν απαρατήρητα. Οι στρατιωτικοί ήταν εκείνοι που πρώτοι αναγνώριζαν και ομολογούσαν την αξία της άδολης και ανιδιοτελούς αυτής προσφοράς τον ρασοφόρων αγωνιστών. Οι στρατιωτικοί ιερείς ήταν και παραμένουν οι ενσαρκωτές της `προσευχομένης και προσφερομένης` Εκκλησίας η οποία στέκεται δίπλα στον πάσχοντα και δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο. Συμμετείχαν ενεργά και ουσιαστικά στους αγώνες και τις αγωνίες ενός ολόκληρου Έθνους. Ο πόνος όλου του στρατεύματος γινόταν και δικός τους πόνος. Το ξεχείλισμα της αγάπης και του πατριωτισμού τους ήταν αυτά που ανόρθωναν και ενίσχυαν τους ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένους Έλληνες αγωνιστές. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]