Στο βιβλίο αυτό το έργο του Θουκυδίδη αντιμετωπίζεται ως φιλοσοφική πραγματεία με ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο, ως κώδικας ορθής συμπεριφοράς στην ατομική αλλά και στην κοινωνική δραστηριότητα, με τελικό σκοπό την ατομική και κοινωνική ευδαιμονία, γιατί αυτά τα δύο είναι αξεχώριστα, όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης. (. . .) Με κεντρικό θέμα-πυρήνα τον πόλεμο γενικά και ειδικά τον Πελοποννησιακό ή Αθηναϊκό πόλεμο, ο Θουκυδίδης εξακτινώνει προς την περιφέρεια του κύκλου του έργου του όλες τις έννοιες γύρω απ` αυτόν. (. . .) Πέρα από την καταγραφή των γεγονότων κατά χρονολογική σειρά, διεισδύει στο βάθος της ψυχής των πρωταγωνιστών και των γενικών αποφάσεων των πολιτών μιας πόλεως-κράτους (κοινωνίας). Έχει συνείδηση ότι το έργο του θα μείνει «κτήμα ες αεί», όσο η ανθρώπινη φύση θα παραμένει η ίδια, και δικαιώνεται απόλυτα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]