Η κλωστή των παραμυθιών μπλέχτηκε με τη φλέβα του ανέμου. Κόκκινες θηλιές αδράχνουν τη Μούσα και την Ιδέα, για ένα θεατρικό πέρασμα από τη συνοικία των ποιημάτων.
Στο πεδίο των αναγνώσεων η βαρύτητα στρέφει με εναλλαγές το διάνυσμά της προς το κέντρο της καρδιάς του αναγνώστη και του ονείρου. Εκεί όπου οι αλληγορίες -αυτόνομες υπάρξεις- χορεύουν παράλληλες ζωές μας.
Σ` αυτές τις θηλιές πιαστήκαμε επιτυχώς. Σ` αυτές που ανεμίζουν σαν ουρές χαρταετών πάνω από τις αρχαίες ιστορίες των παραμυθικών μας αναμνήσεων. Σ` αυτές που σκαλώνουν στο καρφί του αρραβώνα, όπου σκίστηκε το κόκκινο ύφασμα που περιόριζε την ελευθερία της Τσιγγάνας Ψυχής μας.
Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται με σπαθί. Σπαθί το βλέμμα. Λύνεις το σκοινί και το ξαναδένεις εφαπτομενικά στη δική σου σκέψη. Έπειτα η αιώρηση είναι καθαρά προσωπικό θέμα στροφής του διανύσματος της βαρύτητας προς τα πάνω... να γίνει Άνωση!...