(...) Ο προβληματισμός για τα θέματα της ηθικής και της παιδαγωγικής στη σχέση τους με τη θρησκεία είναι επίκαιρος, αφού τα νέα επιτεύγματα του ανθρώπου δεν είναι πανάκεια ούτε κόμισαν στον άνθρωπο την ποθούμενη προσωπική και κοινωνική ευδαιμονία. Η σημερινή κρίση του πολιτισμού -οικολογική, ηθική, κοινωνική, πολιτική- δημιουργεί προϋποθέσεις για νέο διάλογο της αγωγής με τη θρησκεία. (...) Σε εποχή άκρατου υλισμού και αισθησιοκρατικών ερμηνειών για τη ζωή παραμένει αγωνιώδες το ερώτημα αν η αναζήτηση κοινών στοιχείων παιδαγωγικής και θρησκείας συμβάλλουν στη διαμόρφωση παιδαγωγών - προσωπικοτήτων. Θέματα θρησκειοπαιδαγωγικής είναι το περιεχόμενο που συνδέει τον πλούτο μιας θρησκευτικής παράδοσης με την παιδεία, την κουλτούρα, τον πολιτισμό. Η θρησκεία, ο Θεός, το πνεύμα, η αιωνιότητα, η πίστη είναι λέξεις που προφέρονται, αλλά δεν είναι όπως οι άλλες που σχηματίστηκαν και αφορούν μόνο στα πράγματα του κόσμου. Με τη θρησκευτική γλώσσα ανιχνεύεται η αιτιολόγηση του μυστηρίου της δημιουργίας της ζωής και το επέκεινα. Αναζητείται ο αρχέγονος λόγος, η πρωτογενής γλώσσα της φρόνησης, της αγάπης και της ειρήνης, ο πρωτογενής διάλογος για τη δημιουργία του προσώπου και της σχέσης του με τη φύση. Η θρησκεία δίνει πρόταση αλήθειας, σημασιοδοτεί την ενόραση για την ενότητα του προσώπου, της ζωής, την καθολική θέαση των πραγμάτων και του χωροχρόνου. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]