[...] Η ατμόσφαιρα των δύο έργων και των δύο εποχών είναι αξεχώριστα δεμένη με τη γλώσσα τους. Το κείμενο της Καινής Διαθήκης μπορεί να διαβαστεί άνετα από τον νεοέλληνα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο δυστυχώς για τον Όμηρο. Εκεί έκρινα πως πρέπει να δώσω και το αρχαίο κείμενο (με όλη τη μαγεία του) και τη μετάφραση. Διάλεξα εκείνη των Καζαντζάκη - Κακριδή. Τα ονόματα των ανατολικών θεών τα μετέφρασα στα νέα ελληνικά με όσα προβλήματα μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Την εργασία αυτή δεν μπορώ να την θεωρήσω ολοκληρωμένη για τον απλό λόγο ότι μια ολόκληρη ζωή δεν θα έφτανε για να ολοκληρωθεί. Από την άποψη αυτή θεώρησα χρήσιμο να δώσω ό,τι έχω μαζέψει. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]