Δύο θεατρικά έργα και ένας «μονόλογος», από την πένα της Διδώς Σωτηρίου, βλέπουν σήμερα το φως της δημοσιότητας: τρία αποξεχασμένα χειρόγραφα, παραπεταμένα - μαζί με πολλά άλλα - σε μια αποθήκη, τα μόνα που γλίτωσαν τελείως τυχαία από την «κριτική μανία των τρωκτικών» όπου χάθηκαν τα υπόλοιπα. Γραμμένα και τα τρία στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, από το 1968 ως το 1969, έμειναν θαμμένα για ένα τέταρτο του αιώνα. Δίκαια ή άδικα; Δεν είναι η πρώτη φορά που ανασύρονται χειρόγραφα που οι ίδιοι οι συγγραφείς τους τα καταδίκασαν στην αφάνεια. Είτε γιατί τα θεώρησαν κάπως άκαιρα ή πρόωρα και τα απέσυραν προσωρινά, ελπίζοντας σε καιρούς πιο πρόσφορους για την έκδοση τους, είτε γιατί τα θεώρησαν κάπως σαν αλλόκοτα γεννήματα της φαντασίας τους και της συγκυρίας, παιδιά με άλλα χαρακτηριστικά, που φαίνονταν ξένα και άσχετα με τα «κανονικά» τους πνευματικά τέκνα και γι` αυτό μπορούσαν να τα αφήσουν στο περιθώριο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]