ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ...
Ο μονόλογος για δυο πρόσωπα του Έντγκαρ Τσίας είναι εμπνευσμένος από το κείμενο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ Κλυταιμνήστρα ή Το έγκλημα. Ο Μεξικανός δραματουργός παρουσιάζει τη μυθική ηρωίδα να μιλάει στον Αίγισθο λίγα λεπτά πριν οι δυο τους σκοτώσουν τον Αγαμέμνονα. Αυτό που τον ενδιαφέρει, όπως επισημαίνει ο ίδιος, είναι να ψάξει τα αίτια που την οδηγούν να σκοτώσει τον άντρα που αγάπησε περισσότερο στη ζωή της αφού `. . . μόνο ένας άντρας υπάρχει στη ζωή, οι υπόλοιποι είναι σκιά του, μια αποτυχημένη προσπάθεια να ξεπεράσεις τον ένα και μοναδικό`. Η σημερινή Κλυταιμνήστρα του Τσίας με τα ψηλά τακούνια και το μοντέρνο υποκοριστικό αφηγείται στον εραστή της μια ιστορία εγκατάλειψης, χτεσινή και παντοτινή, μια ιστορία αγάπης που γίνεται δίκοπο μαχαίρι σε χέρια που δεν τρέμουν. Αφού δεν μ` αγαπάς, να πεθάνεις.
ΖΕΥΓΑΡΙΑ...
Νύχτα. Μια έφηβη που δεν την παίρνει ο ύπνος. Στο σκοτάδι του υπνοδωματίου της, ακούει, αφουγκράζεται...
Οι μεγάλοι γιορτάζουν, κάνουν έρωτα, κάνουν πόλεμο. Η έφηβη σηκώνεται, ανοίγει πόρτες, περιπλανιέται, πέφτει πάνω σε ιδιαίτερες στιγμές, εξομολογήσεις, βάσανα, μυστικά. Διατρέχει ένα λαβύρινθο από πάθη, ανακαλύπτει τον έρωτα, παρατηρεί τον κόσμο των ενηλίκων με βλέμμα γεμάτο περιέργεια, βλέμμα κριτικό, βλέμμα περιπαιχτικό, και από νύχτα σε νύχτα, μεγαλώνει. Στο τέλος της νύχτας, ή μετά από πολλές νύχτες, δεν θα είναι πια ίδια: θα έχει γίνει γυναίκα, θα αρχίσει τη δική της ζωή.
Μια έφηβη που βιάζεται να μεγαλώσει, μια ηλικιωμένη που αναπολεί το παρελθόν, ζευγάρια που κοιτάνε πίσω, ζούνε το σήμερα, προσμένουν το αύριο. Για τους πρωταγωνιστές του έργου ο χρόνος δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ζευγάρια που ζούνε σήμερα δίπλα μας ή ζούσαν χθες, θα ζούνε και αύριο. Μοιάζουν οικεία, καθημερινά. Στα `Ζευγάρια` όλοι μας αναγνωρίζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, όπως είναι τώρα ή όπως υπήρξε κάποτε. Ένα διαχρονικό έργο για τον έρωτα, την προσδοκία, τα όνειρα, την απογοήτευση και τη συμφιλίωση.
ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ...
Οι πληγές του ανέμου είναι το αγαπημένο μου έργο, εκείνο που αφιέρωσα στον πατέρα μου `για όλα όσα δε γνωρίζω γι` αυτόν`. Ένα κείμενο με το οποίο θέλησα να μιλήσω για την τύχη, για τις δικές μας αποφάσεις και ευθύνες και τους ανεκπλήρωτους έρωτες. (Juan Carlos Rubio)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]