Του Τυφλού, Ευτυχούς Μεγαλομάρτυρος. Δέκα και μισή πρωί, επήγα στο καθαριστήριο το πανταλόνι το καφέ, καθαρότατο, σιδερωμένο και με την αυτοκόλλητη σήμανση πρόσφατου καθαρισμού (!) το παρέδωσα στον πάγκο και είπα στον πώστονλενε τον προϊστάμενο ότι το βιάζομαι. Αυτός εκούνησε διφορούμενα το κεφάλι και με παρέπεμψε στη σύζυγο, η οποία, με συνωμοτική στοργή, με ρώτησε σκύβοντας μήπως αντ` αυτού είχα κατά νουν να παραδώσω αυτό που φορούσα και `τελοσπάντων, μετά τα εξήντα δεν πρέπει να εργάζεται εντατικά ο άνθρωπος`. Σκεπτόμουν επιστρέφοντας τα χειρότερα: μήπως δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας διότι, επιτέλους, η Μ. πόσο ήταν (σαράντα, σαρανταδύο;) όταν κανόνισε εκείνο το ραντεβού `λοιπόν, εντάξει: στη μία στο ιατρείο του συμβολαιογράφου` και έκλεισε το τηλέφωνο εμφανώς ικανοποιημένη που ερύθμιζε άνετα και γρήγορα τις δουλειές της. Εκείνη την ημέρα άκουσα για πρώτη φορά να γίνεται λόγος περί του κ. Αλτσχάιμερ. Ήταν μήπως αυτό πρόσθετος λόγος ανησυχίας; ή εδούλευα τότε ακόμα πιο εντατικά (και εάν ναι, τι δουλειά έκανα;)[...]