Τραυλαντώνης, Αντώνης (1867-1943). Εκπαιδευτικός και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι. Στά μαθητολόγια του Γυμνασίου, τον συναντούμε ως Χρυσικόπουλο. Με το αυτό όνομα και στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στήν Στρατολογική Υπηρεσία όμως, φέρεται εγγεγραμμένος ως Τραυλαντώνης και αυτό το όνομα διατηρεί στην συνέχεια.
Έφτασε μέχρι τον βαθμό του Εκπαιδευτικού Συμβούλου. Με την διδακτική πείρα πού διέθετε, προσπαθεί να αναμορφώσει τα Νεοελληνικά Αναγνωστικά. Διετέλεσε Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου μέχρι το 1926. Συγγράφει στην δημοτική γλώσσα. Έγραφε διηγήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα. Τα σημαντικότερα του έργα είναι: Λεηλασία μιας ζωής, Η Εξαδέλφη, Απολογία μισάνθρωπου και αλλά διηγήματα, Η διετής θητεία, Η Κρουσταλλένια και άλλα διηγήματα κ.ά.
[...] Έτσι; έτσι, ο άνδρας πού αγαπάει παγώνει με τη σοβαρότητά του κάθε διαχυτική παρόρμησι της γυναικός, ένας άνδρας τριάντα χρόνων και όχι, μα την αλήθεια, ιεροκήρυκας, αλλά αρραβωνιασμένος;
Όχι, στην ψυχή αυτού του ανθρώπου κάποιο άλλο αίσθημα κυριαρχούσε, και μπρος στο αίσθημα αυτό όλος ο κόσμος κ εγώ μαζί ήμαστε κάτι εξωτερικό, κάτι ξένο πού του χρησίμευε σε κάτι, αλλά χωρίς και πολύ να τον απασχολήση.
Ποιο ήταν αυτό το μυστικό και παντοδύναμο αίσθημα στην ψυχή του αρραβωνιαστικού μου; Αυτό δε μπορούσα να μαντεύσω, η γυναικεία μου ζήλεια το υπώπτευε ερωτικό, κάποιον άλυτο σύνδεσμο με γυναίκα αλλά με ποια; Στον τόπο μας βέβαια με καμμία και ως τόσο κάποτε έφθασα σε μια γελοία υποψία, από όλες τές γυναίκες πού βλέπαμε μαζί, μόνον σε μία μπροστά λυγιζόταν κάπως το ανάστημά του φωτίζονταν με ελαφρό, ίσως προσποιητό, χαμόγελο τα χείλη του και τα μάτια του, και αισθανόταν την ανάγκη να πή μερικές φράσεις ασήμαντες αλλά αρεστές και η γυναίκα αυτή ήτανε η χονδρο-Ασπασία η Αχούραινα. `Ύπαγε οπίσω μου Σατανά` βέβαια πού δεν κατάντησα ούτε μία στιγμή στη χαμέρπεια να δείξω ζηλοτυπία για τη χονδρο-Ασπασία την Αχούραινα με τα πλαδαρά μπλαστρωμένα μούτρα και με τα κοκκινογάλαζα χέρια της πού μου θύμιζαν την πλύστρα μας.
Και όμως έπρεπε να φθάσω σ` ένα συμπέρασμα και χρειαζόμουνα ένα σύμβουλο αλλά που να τον εύρω; φιλαινάδες, καθώς ξέρεις, δεν είχα, δεν εμπιστευόμουνα ποτέ, είχα φίλους αρσενικούς αλλά από αυτούς εσύ ο μόνος ακίνδυνος (...τίποτε, καθήκον), μου έπαιζες το κρυφτούλι, οι άλλοι; θα άρχιζαν τές επιχειρήσεις και εγώ, καθώς ξέρεις, γουστάρω κάποτε τους ελαφρούς ακροβολισμούς, αλλά δεν αφφιδεύομαι διόλου τές επιχειρήσεις. Δεν έμενε παρά η μητέρα μου, και σ` αυτή δυό-τρείς φορές προσπάθησα, χωρίς να φανώ πολύ ανόητη, να πω τές σκέψεις μου αυτές και τα παράπονά μου .Έλαβα την απάντηση πού έπρεπε να περιμένω από μια φρόνιμη και πρακτική πεθερά. `Δεν το χαίρεσαι, παιδί μου, που ο άνδρας σου είναι σοβαρός; Τι τον θέλεις, τουρλακίδα σαν εκείνους που ξέρομε;` Ίσως θα τελείωνε `να τον χαιρόμουν που ήταν σοβαρός`, δεν ξέρω τέλος πως θα τελείωνε, αν η Τύχη δεν έμπαινε κ` εδώ στη μέση. [...]
