Ποτέ δεν κατάφερα να την κοιτάξω αδιάφορα. Από την ημέρα που τη φίλησα, ο πόθος κατάπιε τα πάντα· τις διαφορές μας, τη θρησκεία που μας χώριζε - εκείνη μουσουλμάνα, εγώ ινδουιστής -, τις οικογένειες που εναντιώνονταν στην ένωσή μας. Την παντρεύτηκα τον Ιούλιο του 1982. Ήμαστε αδέκαροι, αλλά τρελά ερωτευμένοι και γεμάτοι όνειρα. Μια αναπάντεχη κληρονομιά μας χάρισε «τη φωλιά του πόθου» στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Αυτό το κτίσμα υποτίθεται ότι θα επισφράγιζε τη σχέση μας, οι οιωνοί, όμως, ήταν πια κακοί. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
