(. . .) Η σύγχρονη φτώχεια, η ανεργία και η ανισοκατανομή του πλούτου είναι τέκνο της ανάπτυξης και όχι της έλλειψής της, η κοινωνία των δύο τρίτων, ο κόσμος των αποκλεισμένων και των νεόπτωχων, είναι ο υπαρκτός `παράδεισος` της οικονομίας της αγοράς και του τεχνολογικού θαύματος. Ποτέ πραγματικά, στην πορεία της ανθρωπότητας, δεν είχε παραχθεί τόσο πλούτος και φτώχεια μαζί, και το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με ορισμένες σκέψεις (π.χ. ριζική μείωση του χρόνου εργασίας) για το θετικό ξεπέρασμα της κοινωνίας των δυο τρίτων και την ανάγκη για εκπολιτισμό του απελευθερωμένου (ελεύθερου) χρόνου, αποτελούν το επίκεντρο της μελέτης αυτής.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]