Όμορφος, άγριος και σκληρός τόπος το Πέτροβο. Χωμένο στην κοιλιά δύο συνεχόμενων βουνών, κάπως σε σχήμα αμβλείας γωνίας, έβλεπε τον ήλιο να αργεί να φαίνεται και τη νύχτα να `ρχεται γρήγορα. Το κράξιμο των αρπακτικών πουλιών ακουγόταν τρομαχτικό, καθώς αυτά βουτούσαν στους λάκους και τα άπατα ρέματα, για ψοφίμια. Ψηλά στις πλαγιές, οι βελανιδιές και οι ντούφες αγωνίζονταν να σπάσουν το γκρίζο των βράχων. Και κάτω, χαμηλά, στα πόδια του, σερνόταν νωχελικά το ποτάμι, καθώς ασημένιο στραφτάλιζε σα φίδι στο φως του ήλιου. Άλλοτε πάλι αυτό το ποτάμι μεταβαλλόταν σε «στοιχιό» που εξαφανιζόταν κάτω από μια γαλακτερή όσο και πηχτή ομίχλη, που γινόταν αιτία θανάτου των ζώων που ανύποπτα και πανικόβλητα τσακίζονταν στους γκρεμούς. Οι άνθρωποι όμως, σοφότεροι, περιορίζονταν σε σπαραχτικές κραυγές για το φόβο των λύκων, αφήνοντας έτσι να μετρήσουν αυτές τις απώλειες μετά την αποχώρηση της ομίχλης. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]