Τώρα `ναι τα μάγια μου όλα σκόρπια χάμου και δεν έχω δύναμη άλλη απ` τη δικιά μου, που είναι λίγη. Τώρα αλήθεια εσείς ορίζετε, να μη μείνω σ` τούτο το έρημα νησί, παρ` απ` τα δεσμά μου βάλτε ευθύς σ` ενέργεια να με λύσετε με τα καλά σας χέρια. Η γενναία πνογή σας πρέπει να γεμίσει τα πανιά μου, ειδέ ο σκοπό μου θ` αστοχήσει που ήταν να σας αρέσω. Τώρα πια δεν έχω πνέματα να βιάζω, τέχνη να γητεύω και τελειώνοντας με πιάνει απελπισία, έξω κι αν με ζωογονήσει η ικεσία που κατακυριεύει τόσο που σκλαβώνει το ίδιο το Έλεος κι απ` τα σφάλματα λυτρώνει. Έτσι να `ν` τα κρίματά σας σχωρεμένα δώστε μου καλόγνωμα άφεση κι εμένα.
