(...) Καθώς μπαίνουμε στη νέα χιλιετία, οι προοπτικές για πρόοδο και αλλαγή στην Τουρκία παραμένουν αβέβαιες. Ο βαθμός που η εργατική τάξη και οι αριστερές δυνάμεις θα δραστηριοποιηθούν ξανά και θα προκαλέσουν την επικρατούσα νεοαποικιακή τάξη παραμένει κάτι που πρέπει να αποδειχθεί στην πράξη. Ένας συνδυασμός, όμως, μιας οικονομικής κατάρρευσης (σαν αποτέλεσμα μιας σοβαρής οικονομικής καθοδικής πορείας στη Δύση) και ανανεωμένης εργατικής δραστηριότητας, μαζί με συνεχιζόμενη εθνική (κουρδική) αντίσταση, που θα εξουδετερώσει το κράτος και τους στρατιωτικούς στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα ενός νέου κύκλου φασιστικής καταπίεσης, μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Θα μπορούσε όμως να οδηγήσει και στο αντίθετο αποτέλεσμα που θα πυροδοτούσε τις σπίθες μιας νέας αναπτυσσόμενης επαναστατικής κατάστασης, που μπορεί να εκραγεί για ν` ανατρέψει το κράτος και να μεταμορφώσει την επικρατούσα κοινωνική τάξη σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Τουρκία. Οι αντιθέσεις, όμως, του στρεβλωμένου καπιταλισμού υπό νεοαποικιακή εξουσία εμπεριέχουν τις προοπτικές για τη λύση συτών των αντιθέσεων με τρόπο που να καθιέρωνε μια δίκαιη, ισότιμη κοινωνία στην Τουρκία, με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων, όπως οι Κούρδοι, αλλά θα έβαζε επίσης την Τουρκία σε μια περίοδο ειρηνικών σχέσεων με τους μακρόχρονους ιστορικούς γείτονές της - την Ελλάδα στα δυτικά, Αρμενία στα ανατολικά και Κύπρο στα νότια.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]