Το έθιμο της καταγραφής των τελευταίων φράσεων των ετοιμοθάνατων έχει τις ρίζες του - πού αλλού; - στην Ελλάδα. Η τελευταία φράση ήταν ακριβώς ένα τελευταίο μήνυμα σ’ αυτούς που έμεναν πίσω, ένα είδος «υπογραφής», μια «υπογράμμιση» ενός ανθρώπινου βίου που μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμησιν ή προς αποφυγήν.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
