Ένας νέος άντρας, απογοητευμένος από τον εαυτό του και πικραμένος από μια αγάπη που τέλειωσε ανεξήγητα, κάνει το μεγάλο άλμα -αφήνει την πολυθρόνα και πηδάει σ` ένα θαλασσοδαρμένο κατάστρωμα. Κι όταν κάποτε ανακαλύψει πως η απόφασή του δεν ήτανε σωστή, αντί να γυρίσει στα παλιά, προτιμάει τη διπλή ζωή -μια ανώδυνη, όπως λέει απάτη- με συνενόχους ένα ζευγάρι, που ποτέ δεν θα συναντήσει. Μια καινούργια αγάπη τελειώνει τραγικά, ενώ συχνά στα πελάγη νομίζει πως αντικρίζει τη «Σχεδία της Μέδουσας» γεμάτη ζωντανούς, ετοιμοθάνατους και νεκρούς, μια μικρογραφία, όπως πιστεύει, του κόσμου που ζούμε. Τις λίγες στιγμές χαράς τις οφείλει στην Ποίηση, το Μεγάλο Καταφύγιο όπως το χαρακτηρίζει, παραφράζοντας γνωστό στίχο του αυτόχειρα της Πρέβεζας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]