Ημείς οι Έλληνες ελάβομεν παρά των προγόνων ημών προ αναριθμήτων αιώνων κληρονομίαν πολύτιμον πολυτιμωτάτην, την οποία ατυχώς ουδέποτε ηδυνήθημεν να εκτιμήσωμεν. Οι Έλληνες ήδη από της ιστορικής εποχής μέχρι σήμερον παθόντες επιλησμόνυσον ασύγνωστον, περιεφρονήσαμεν τα ημέτερα, ζητούντες παρά των ξένων, παρά των Υπερορίων, να μας διδάξωσιν την Ιστορίαν μας. Θύματα της τοιαύτης αβελτηρίας ημών υπήρξαν ο Ηρόδοτος, ο Διόδωρος και η λοιπή σειρά των ημετέρων Ιστορικών, Γεωγράφων, Θεολόγων, Φιλοσόφων, ατυχώς μηδ` αυτού του Πλάτωνος εξαιρουμένου είναι αληθές ότι υπήρχον και άλλοι, οίτινες μετά δυσπιστίας απέβλεπον εις τας οθνείας ταύτας διδασκαλίας, ο δε Μέγας Πίνδαρος και εκεραύνωσεν αυτούς δια των θείων στοίχων αυτού: `έστι δε φύλλον εν ανθρώποισι μεταιότατον όστις αισχύνων επιχώρια παπταίνει τα πόρσω` (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]