Μια πόρτα κλείνει οριστικά πίσω από την Άννα. Μια άλλη ανοίγει για τον Πέτρο. Και γεμίζει τη μοναξιά του με πρόσωπα οικεία, βλέμματα ζεστά, οπτασίες ερωτικές, αλλά και την εγκλωβίζει με πρόσωπα ασφυκτικά και αφόρητα, που αναμετρούν τις αντοχές τους. Ανοίγει η πόρτα και βρίσκεται ανάμεσά τους. Ανάμεσα σε ήρωες κι ενόχους, ανθρώπους θλιμμένους, ίσως και θλιβερούς. Ανθρώπους συνηθισμένους, που από τη ζωή δεν ζήτησαν πολλά... Η Φώη με την άρρωστη καρδιά, η Άρτεμις που φοράει πέπλο δανεικό, ο Πότης ο «αγαπητικός», η Πιπίτσα που δένει το παιδί της στο μαγκάνι, το φιλί της Μπέμπας για μία φέτα σαλάμι, ο Ασημάκης που τον περιμένουν όλοι, η Βάντα που σβήνει από τη μνήμη του Πέτρου το όνομα της γυναίκας που τον άφησε. Κι άλλοι τόσοι ακόμα. Πρόσωπα εμφανίζονται, προσωπεία πέφτουν, κι αυτός μαζί ακολουθεί τα βήματα τους στον χορό που τους εμπλέκει όλους στη συνενοχή ενός οδυνηρού παρελθόντος. Ο Πέτρος... Η Άννα... Μια πόρτα ανοίγει, μια άλλη κλείνει. Μπορεί να πει κανείς ποιος έκανε τη σωστή κίνηση; Γιατί μια πόρτα που ανοίγει μπορεί να σε οδηγήσει στη λύτρωση, αλλά μπορεί και να μη σε οδηγήσει πουθενά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]