Στην Ελλάδα η «Ιδεολογία» της παγκοσμιοποίησης υλοποιείται σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα του κοινωνικού συστήματος από μια κυβέρνηση η οποία στηρίζεται στη μειοψηφία του εκλογικού σώματος. Στην πραγματικότητα, όμως, οι δεσμοί της με τους ψηφοφόρους της έχουν αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό ούτως ώστε σήμερα ο λαός έχει κατά πολύ απωλέσει την εμπιστοσύνη του, όχι μόνο προς τους κυβερνώντες, αλλά και προς την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία συμπορεύεται σκανδαλωδώς με το σημερινό «σοσιαλιστικό» τρόπο διακυβερνήσεως της χώρας. Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προκλητικά πιέζει την κυβέρνηση να επιταχύνει το ρυθμό για την ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων, οι οποίες αποτελούν επέκταση της προσωπικότητας των Ελλήνων, και ασφαλώς δεν είναι κτήματα των διαφόρων εκμεταλλευτών, πολιτικών παικτών του τζόγου, του καζίνο και του χρηματιστηρίου. Η ιδιωτικοποίηση των πάντων συνεργεί αναμφισβήτητα στην περαιτέρω ενδυνάμωση της ήδη πανίσχυρης οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, και συγχρόνως μεταβάλλει τους πολίτες σε άβουλα και άφρονα όντα, έτοιμα να υπηρετήσουν κάθε είδος παγκοσμιοποιημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος, ακόμη και στην περίπτωση όπου το σύστημα αυτό απεργάζεται την καταστροφή τους. Η λαίλαπα της εμποροποίησης των πάντων απειλεί σήμερα σχεδόν όλες τις παραδοσιακές αξίες, οι οποίες χρησίμευαν ως προστατευτικές ασπίδες σε όλες τις δημιουργικές προσπάθειες των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας τους. Σήμερα παντού παρατηρούμε να πραγματοποιείται ένας πανάθλιος ξεριζωμός ανθρώπων και αξιών, ξεριζωμός ο οποίος κατά τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, «αφήνει τον άνθρωπο μόνον του να παλέψει με τις αντιξοότητες οι οποίες δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Ο άνθρωπος αυτός είναι ανίσχυρος και ανίκανος να εκτελέσει όποιες ουσιώδεις λειτουργίες οι οποίες αποτελούν την ιδέα του ανθρώπινου». Οι Έλληνες πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τώρα ότι σχεδόν όλα τα πολιτικά πειράματα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων έχουν αποτύχει. Η ζωή τους αντί να διαιωνίζει τη χαρά της πολιτικής, της εκπαίδευσης, της εργασίας, της οικογένειας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας, αντιθέτως, πλημμυρίζει από μια επικίνδυνη αβεβαιότητα στην καθημερινή τους πάλη για την επιβίωσή τους. «Η πίστη του μοντέρνου ανθρώπου στην παντοδυναμία του έχει εξαντληθεί. Πολλοί άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι το μοντέρνο πείραμα έχει αποτύχει. Ο άνθρωπος έκλεισε τις πύλες του Ουρανού εναντίον του εαυτού του και δοκίμασε με παμμέγιστη ενέργεια και ευφυΐα να περιορίσει τον εαυτό του στη γη. Ο άνθρωπος τώρα ανακαλύπτει ότι η άρνηση να φθάσει στον ουρανό σημαίνει μια ακούσια κάθοδο στην Κόλαση».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]