`Χρειαζόταν μια έκδοση που να εκφράζει μια αισθητική, μια θεωρητική άποψη για τον κινηματογράφο σαν τέχνη. Πολλοί από τους συντάκτες της Revue du Cinema συσπειρώθηκαν γύρω από τη φιγούρα του Αντρέ Μπαζέν και ίδρυσαν τα Cahiers du Cinema για να καταγράψουν τις εμπειρίες ενός κινηματογράφου προσωπικού και ανανεωτικού όπως αυτός των Ουέλλες, Ροσσελλίνι, Ρενουάρ, Μπρεσσόν, για παράδειγμα (...) διεκδικούσαν για ορισμένους σκηνοθέτες όπως ο Χίτσκοκ, ο Χωκς, ο Λανγκ, ο Ροσσελλίνι και πολλοί άλλοι ακόμα, τον χαρακτηρισμό τους ως `δημιουργών`. Αυτό τότε δεν ήταν καθόλου προφανές και η πολεμική που ξεσήκωσε ήταν πολύ μεγάλη. Ο σκηνοθέτης δεν λογαριαζόταν παρά σαν διεκπεραιωτής, ικανός να προσαρμοστεί στις συνθήκες των μεγάλων στούντιο, όπου ο παραγωγός και το κάθε κινηματογραφικό είδος ήταν καθοριστικά. Ο μοντερνισμός στο σινεμά προηγήθηκε της νουβέλ βαγκ. Τα `Καγιέ` είχαν ήδη προωθήσει μια τελείως διαφορετική αντίληψη σχετικά με την αφήγηση, το ρυθμό, την έννοια του χρόνου, τις σχέσεις με τους ηθοποιούς - οι ταινίες του Ντράγιερ ή του Ροσσελλίνι απέναντι στον κινηματογράφο-θέαμα, ας πούμε (...).
Η μεγάλη διαφορά σήμερα είναι πως ο κινηματογράφος έχει γίνει πια αποδεκτός σαν τέχνη, σαν πολιτιστικό γεγονός. Πριν είκοσι χρόνια αντιπροσώπευε μια λαϊκή διασκέδαση που δεν ζητούσε από το θεατή να σκεφτεί. Όταν τα `Καγιέ` διεκδικούσαν την αναγνώριση του Χίτσκοκ για παράδειγμα, σαν δημιουργού, αυτό έμοιαζε με πρόκληση. Τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Δεν υπάρχει πλέον τέτοιου είδους πολεμική. Όμως το μέτριο σινεμά είναι ακόμα πιο μέτριο και το σινεμά των δημιουργών λιγότερο πλούσιο από αυτό της δεκαετίας του `60 (...).
Τα `Καγιέ` ήταν πάντοτε κοντά στις νέες τάσεις. Υπήρξαν άλλωστε σχολείο για τους περισσότερους σκηνοθέτες που, πριν γυρίσουν τις ταινίες τους -όπως ο Τρυφφώ- ή και μετά ακόμα -όπως ο Ρομέρ και ο Ριβέτ-, ήταν κριτικοί στο περιοδικό`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]