Κι εκεί που λέγαν το μακάβριο παραμύθι τους οι Λαιστρυγόνες, ήρεμα και πολιτισμένα, αγρίεψαν ξαφνικά και πέσαν σαν τα όρνια του εξολοθρεμού και τρώγαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Φάγαν τους τουρίστες των παραπλεόντων σκαφών, φάγαν (φευ!) κάτι χοντρές γυμνόστηθες Γερμανίδες, που είχαν πασαλειφθεί με κρέμες και εξέθεταν τις άμορφες μάζες τους, προς άγραν καμακιών, φάγαν και μερικούς από τους συντρόφους μου, βάλανε χέρι και στην Ελένη. Δεν τους συγκίνησαν τα πανέμορφα, ροδοκόκκινα από τον ήλιο οπίσθιά της, μα τα πέρασαν για κρέας του κιλού και όρμησαν να τα καταβροχθίσουν. Βάλανε χέρι και στη Φροσύνη . . . ανθρωποφάγοι ήταν οι Λαιστρυγόνες -, ρήμαξαν τα καράβια που έπλεαν στον όρμο, κι έμεινε μόνο ένα για μένα και τους εξανδραποδισμένους συντρόφους μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]