Εγώ λεύτερη από πού κι ως που. Ποτέ μου θαρρείς δεν υπήρξα. Λεύτερος είν` ο άνθρωπος που `χει μια πατρίδα. Ένα σπίτι δικό του, μια γωνιά να γείρει, να ξαποστάσει ήσυχα. Εκείνος που διαφεντεύει το κορμί του, που μπορεί να λέει όχι και ναι. Που μπορεί να σκύψει και να μυρίσει ένα λουλούδι, να δακρύσει σ` ένα φιλί, ν` αγγίξει μια καρδιά, να μπει άφοβα σ` ένα σώμα. Λεύτερος είν` εκείνος που μπορεί να βγει στο δρόμο δίχως την αγωνία πως θα τον πιάσουν. Εκείνος που μπορεί και χαίρεται, που προσμένει. Εκείνος που μπορεί να δει τον ήλιο χωρίς σκοτάδι στα μάτια του. Ένα βιβλίο για το ρατσισμό, την αλληλεγγύη, την αγάπη, τον έρωτα. Για τα σκληρά περάσματα στις ζωές μας. Για τα ορατά και αόρατα τείχη που ορθώνονται ανάμεσα σε πατρίδες και ανθρώπους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]