Στόχος της παρούσας εργασίας είναι ο συνδυασμός της Φωνητικής επιστήμης με την εμπειρική τέχνη της ορθής φώνησης-άρθρωσης και προφοράς, όπως αυτή θα όφειλε να μεθοδευτεί εν όψει της πρόκλησης της υποκριτικής τέχνης στο θέατρο και της Ορθοφωνίας στη Σχολική πράξη. Θεωρώ έτσι ως άμεσους αποδέκτες της, τον ηθοποιό και το δάσκαλο, έναν λογοπαιδαγωγό δάσκαλο. [. . .] Η θεωρητική βάση της ίδιας εργασίας συνδυάστηκε με τις πρακτικές έρευνες για την άσκηση των φθογγοπλαστικών οργάνων εν όψει της άρθρωσης. Η άσκηση αυτή προσέγγιζε το στόχο της (την ευκινησία των προηγούμενων οργάνων, την ακρίβεια στις συγκλίσεις τους) αφενός με την άμεση οδηγία, αφετέρου με την έμμεση εντολή. Η τελευταία ευτύχησε μέσα από το θεατρικό παιχνίδι. Οι ίδιες έρευνες, που διεξήγαγα στο Εργαστήρι Ορθοφωνίας της Σχολής Επιστημών της Αγωγής του Παν/μίου Κρήτης, μου έδωσαν τη δυνατότητα να σχηματίσω μια μέθοδο Αγωγής του Λόγου, που θα είχε εμπειρική θεμελίωση, ειρμό, εργαστηριακή ασφάλεια, φαντασία, και που τέλος θα δημιουργούσε το ευάρεστο κλίμα για την αποτελεσματική άσκηση των μαθητών/ηθοποιών και όχι μόνο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]