Ούτε η Ιλιάδα ούτε η Οδύσσεια είναι όπως μας την έχουν μάθει. Τον Όμηρο δεν μπορούμε να τον παίρνουμε τοις μετρητοίς. Συνυφασμένα με τη μυθολογία είναι τα έπη του. Έργο του ερευνητή είναι να ξεκαθαρίσει το μύθο από την ιστορία, γιατί ο πυρήνας είναι πάντοτε ιστορικός. Ένα απλό γεγονός μέσα στα χέρια του ποιητή, έχει λάβει τις διαστάσεις μιας φανταστικής εποποιΐας. Που τελειώνει όμως ο μύθος και που αρχίζει η ιστορία; Ούτε ο Αχιλλέας βέβαια ήταν γιος της Θέτιδος, ούτε η Ελένη κόρη του Δία. Κάποια ερωτική ιστορία από αυτές που συνηθίζονται και σήμερα στην ελληνική επαρχία έθεσαν αντιμέτωπα δύο χωριά. Να όλος ο καμβάς επάνω στον οποίο, κατά το μητροπολίτη Αθηναγόρα, κέντησε ο Όμηρος. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν αποτελούν παρά μια μεγάλη σάτιρα που απεικονίζει την κοινωνική κατάσταση της εποχής εκείνης, μιας εποχής που διακρίνεται για την ανάπτυξη του πολιτισμού αλλά και για την έκλυση των ηθών της. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]