Παράξενη μοιάζει αυτή η εποχή. Παράξενη και βαριά. Πολιτική κρίση, κοινωνική αποσάθρωση, οικονομική ανασφάλεια, ελπίδες και προσδοκίες πεταμένες στους κάδους των απορριμμάτων να σαπίζουν μαζί με τα απομεινάρια του χτεσινού δείπνου από το φαστφουντάδικο της γειτονιάς περιμένοντας πότε θα λήξει η απεργία των οδοκαθαριστών. . . Παράξενη εποχή. Ο ήλιος καίει το κορμί μα δε ζεσταίνει την ψυχή. Το γκρίζο του ουρανού δείχνει να απομακρύνεται, μα ο ορίζοντας δεν καθαρίζει. Πέρασαν βροχές, πέρασαν μπόρες και καταιγίδες, ήρθαν καλοκαίρια, ξανάρθανε φθινόπωρα και χειμώνες, ακολούθησαν άνοιξες, μα θαρρείς πως αυτή η γης δεν λέει να ανθίσει και να καρπίσει. Κι όμως. Υποσχέθηκαν και έταξαν πολλά σ` αυτό τον τόπο. Πίστεψε ο κόσμος σε χαρισματικούς ηγέτες, που ο ένας μετά τον άλλον θα έφερναν την πρόοδο και την προκοπή, μια αειφόρο ευτυχία για μας, τα παιδιά μας, και τα εγγόνια των εγγονών μας, μια πανανθρώπινη κοινωνία τέτοια που δεν είχε δει ποτέ ως τώρα η οικουμένη ολάκερη. Είπαν, είπαν, είπαν. . . Μια μπουρμπουλήθρα ο καθείς από τους σωτήρες, ωραία φανταχτερή μπουρμπουλήθρα που στο θόλο της λαμπιρίζουν τα χρώματα της Ίριδας, μέχρι που να `ρθει η ώρα να σκάσει, να εξαφανιστούν όλα διά μαγείας και το ίδιο μαγικά να εμφανιστεί στη θέση της μια άλλη μπουρμπουλήθρα, να στήσει το δικό της τρελό χορό μες στη βροχή και. . . Σ` αυτόν το χορό μια οικογένεια έγραψε, και φιλοδοξεί να συνεχίσει να γράφει, τη δική της ξεχωριστή ιστορία. Ή, για την ακρίβεια, να φιλοτεχνεί το μύθο της. Η οικογένεια Παπανδρέου. Σαν παραμύθι όσα αφήνει πίσω της. Όχι σαν. Παραμύθι είναι. Παράξενη λοιπόν και βαριά αυτή η εποχή; Και; Ας την ξορκίσουμε για να την αλαφρύνουμε. Πάμε λοιπόν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]